Վարդգես Պետրոսյան - Երրորդ հարկի ութերորդ պատուհանը

Մարդը սովորաբար տխրում է միայն այն բանի համար, ինչ արդեն իրենը չէ։ Այդ օրն արդեն իմը չէր․․․ես քայլում էի չուզենալով հանդիպել որևէ ծանոթի և դրա համար էլ փորձեցի միայն բարևել ու անցնել․․․

Լավ կլիներ եթե մարդկությունը մի քիչ էլ լռել կարողանար։ Այդ դեպքում գուցե մոռացվեին բոլոր այն նախադասությունները, որ կրկնվել են միլիոն անգամ, քանի որ դրանց համար կան պատասխաններ, որ նույնպես կրկնվել են միլիոն անգամ․․․

Իսկ մի՞թե հարկավոր է, որ մարդ միշտ սպասի ինչ որ բանի, միթե նա չի կարող երջանիկ ու բավարարված լինել միայն նրանով ինչ կա։ տարիները լավ բառարան են, և նրանք սովորեցին շատ բառերի իսկական նշանակությունը․․․

Մարդիկ են որ անկումից պաշտպանում են նաև կյանքի ծառը։    
Իրենց մեջքով։        
Սրտով։
Նույնիսկ անիմաստ, անըմբռնելի թվացող քայլերով, որոնք պարզապես դեռ չեն գտել իրենց ճիշտ անունը։        
Իրենց հավատով։  
Եվ տխրությամբ, որն ավելի լուսավոր է, քան աշխարհի շատ ուրախություններ․․․